De huidige mens
Hoe zou je de huidige mens kunnen karakteriseren. Hiervoor is geen meditatie sessie nodig. Gewoon observeren en je verbazen wat je ziet en wat er allemaal in de wereld gebeurt. Zonder mening of oordeel opgeschreven. De kans is uitermate groot dat je jezelf hier niet meer in herkent, maar dat het wel bekend is als je om je heen kijkt.
Observatie
Anders dan het ideaalbeeld hiervoor geschetst, zijn wij allemaal opgegroeid en opgeleid in een enigszins tot zeer heftig, onveilige omgeving. Naast alle bedreiging voor het voortbestaan van de aarde en de mensheid, de financiële werking van het huidige systeem zorgt ook grotendeels voor die onveiligheid. Kijkend naar eigen ervaringen en wat je om je heen ziet. Het is zogezegd deprimerend. Gelukkig zijn er steeds meer mensen die het anders willen en andere manieren zoeken, vinden of creëren. Het beeld hieronder schetst heftige grote lijnen die te zien zijn.
Het lezen van deze persoonlijke observatie kan iemand natuurlijk triggeren. Dat is ok. Een trigger gevoeligheid geeft aan dat er iets in het onderbewuste aandacht vraagt. Iedereen heeft dan de mogelijkheid om een keuze te maken; keur je het af wat er staat of ga je het onderzoeken, want misschien is datgene in het onderbewuste helemaal niet helpend en/of correct.
Opgroeien
Als men kinderen heeft dienen beide ouders te werken om de leefstijl te kunnen opbouwen en te blijven onderhouden. De kennis van opvoeden is niet iets dat logischerwijs overgedragen wordt van ouder op kind en de grootouders hebben ook vaak geen tijd meer om bij te staan.
De basisbehoeften voor het kind worden af en toe overdadig en op andere momenten helemaal niet vervuld. Geen stabiele en enigszins voorspelbare omgeving dus. Het kind mag geen kind meer zijn, het lijkt meteen mee dienen te doen als een mini-volwassene in deze maatschappij, maar wel zonder dat het dat geleerd wordt.
Opvoeden
Hoe kan het zijn dat het opvoeden en zorgen voor de eigen kinderen vaak een last lijkt te zijn dan een zegen en een voorrecht? De kennis om op te voeden wordt soms uit ouders-zelf-hulp boeken gehaald of er wordt zelfs helemaal geen best-practice kennis gezocht, het gaat gewoon op ‘gevoel’. Vaak komt dit neer op het kopiëren van het gedrag van de eigen ouders of juist het tegenovergestelde te doen. De kennis en inzicht dat opvoeding de eerste jaren de grootste blauwdruk zal zijn voor hoe het kind zich qua gedrag, emotioneel en spiritueel ontwikkeld is helemaal niet algemeen bekend. Wat doet de mensheid de nieuwe generatie aan?
Soms is het te zien dat mensen andere manieren van opvoeden oppakken met verbazingwekkende positieve gevolgen voor de kinderen.
Familie
In de kinderjaren lopen de meesten van ons, omdat de ouders niet getraind zijn in ouderschap, emotionele schade op. En dat wordt allemaal vastgelegd in het onderbewuste. Hoe we met elkaar dienen om te gaan, zoals onze ouders ons geleerd hebben. Hoe kinderen het bloed onder de nagels van hun ouders kunnen halen, geeft alleen maar aan dat de ouders niet echt volwassen zijn afgeleverd. Hoe is het mogelijk dat een kind een ouder zou kunnen triggeren? Dat zou onmogelijk moeten zijn. Geen tijd hebben voor je eigen kinderen omdat je zo hard werkt, het zou niet mogelijk moeten zijn. Hoe lossen pa en ma hun issues op. Gaan ze ‘v-’echtscheiden of lossen ze het op, of negeren ze het omdat het te duur is? Wat is het wat het kind dan leert, wat het normaal gaat vinden hoe relaties werken.
De kennis hoe de mens werkt, hoe een kind leert, is onbekend, met met gevolg dat vele negatief te noemen omgangsvormen ontstaan en bestendigd worden in families. Als familieleden elkaar na tientallen jaren weer tegenkomen, zijn de rollen weer exact hetzelfde onderling als toen ze klein waren. Emotionele spellen, manipulatie en andere machtsspellen hebben meestal hun basis in het gezin, in de familie. Ouders zouden hiervoor de poortwachters mogen zijn, maar die bezitten de kennis niet, hebben de tijd niet of in het ergste geval, doen er zelfs aan mee.
Samenleving klein
Voor kinderen bestaat de samenleving eerst uit het gezin zelf, de familie, daarna uit de mede-klasgenoten op de verschillende scholen, de teamgenoten van de verschillende hobby’s en sporten en daarna de collegae op het werk. Voor het kind zijn die verschillende omgevingen allemaal anders, het moet telkens zijn plek weer vinden in de pikorde. Thuis lijkt niet op familie, de verschillende scholen lijken daar niet op, werk is weer een ander verhaal. Telkens, zonder oefening, in het hol van de leeuw.
Op scholen is pesten bijvoorbeeld een groot issue, het lijkt wel pesten of gepest worden. De leerfabrieken zijn onveilige omgevingen waar iedereen in eerste instantie hetzelfde dient te leren. Het is geen veilige omgeving. Aan alle kanten moet je volden aan continue andere normen en waarden. Het hebben van de een geaccepteerde mening over globale vraagstukken is ook een vereiste.
Opleiden
Kinderen op school worden eerder gemanaged dan dat ze ondersteund worden. De angst voor niet goed genoeg zijn, wordt aan alle kanten aangewakkerd, ook door de medeleerlingen. Waar is die veilige omgeving, waar een kind, afhankelijk van waar het aan toe is in zijn ontwikkeling, kan leren hoe het zelf en hoe de wereld werkt? Die omgeving is er niet. Het is klaarblijkelijk alleen maar op zichzelf aangewezen. Niemand lijkt te vertrouwen, iedereen stelt iedereen teleur.
Omdat het leren tegenwoordig eerder plicht is dan een recht, ook hoe het systeem daar mee omgaat, krijgen vele leerlingen een emotionele belasting op het leren zelf. Het moeten leren om te presteren om een cijfer te halen, waarvan de ouders het belangrijk vinden, of niet, maar wat niet uit interesse is geboren maar uit de plicht van het leren, geeft allemaal onprettige emoties, verwarring, stress, burn-out. Hoe is dat mogelijk? In deze moderne tijden, waarbij iedereen denkt dat we op de top van ons kunnen, onze intelligentie zouden zijn, hoe kunnen we onze kinderen zo opgevoed laten worden.
Tegenwoordig ontstaan er steeds meer scholen die het onderwijs meer kind-gericht oppakken. Allerlei vormen van particuliere scholen die met een visie de opleiding van kinderen anders aanpakken. Opvallend zijn vaak de sterretjes in de ogen van de kinderen op die scholen.
Wonen
De mens wil wonen bij zijn werk in de buurt, zodat het van en naar werk rijden zo weinig mogelijk tijd in beslag neemt. Banden met de familie zijn bij velen van minder belang, waarschijnlijk omdat de relaties emotioneel geladen zijn.
Werk
De meeste bedrijven zijn geen samenwerkingen te noemen. Het zijn winst-maak-machines voor de eigenaren en alleen medewerkers die in die machine hun rol goed spelen en niet klagen worden zogezegd gewaardeerd en mogen blijven. Management heeft niets meer met zorg te maken, het heeft alleen nog met controle en aansturen te maken. Werk wordt gezien als een eerste levensbehoefte, niet omdat je er blij van wordt, maar omdat je zonder genoeg inkomen geen leven hebt. Die angst wordt aan vele kanten aangewakkerd en bevestigd. Dit laatste begint al op school.
Stress, burn-out, overspannen, zijn totaal onbegrepen omstandigheden waar iemand zich opeens zomaar in kan bevinden. Van het emotionele leven, van zingeving en dergelijke is geen kennis.
Samenwerken
Samenwerken in de huidige maatschappij is iets dat aan vele regels dient te voldoen. Al is het dat een project op tijd klaar moet zijn, er minder geld mag worden gebruikt, er met minder mensen meer werk moet worden gedaan. Beslissingen worden meestal genomen door mensen met macht, binnen het bedrijfsleven is dat de eigenaar of management en in andere omgevingen met politieke, emotionele of manipulatieve macht.
Het is uniek te noemen als grote of belangrijke beslissingen werkelijk op een andere manier genomen worden, methodes daarvoor zijn voor velen onbekend. Communes, een vorm van intensief samenwerken, mislukken veel vanwege het niet kunnen komen tot consensus en monden uit in emotionele, manipulatieve situaties die uit elkaar klappen.
Samenleving groot
Mensen worden extreem aangesproken op het niet hebben van dezelfde mening, dat is tegenwoordig de inhoud van de massa media. Sociale druk op hoe je denkt is immens groot en als je niet hetzelfde denkt, als de door de media gepromote manier, is er iets mis met je, valt er niet met je te communiceren. Het gaat niet meer om waarheidsvinding en communiceren, het gaat om het hebben van eenzelfde mening.
De huidige politiek heeft niets meer te maken met democratie, met zorg voor het volk. De gehele maatschappij lijkt nu, als observatie, opgezet te zijn om de mens ongeïnformeerd te houden, iedereen zit vol met beschermingsmechanismen in het onderbewuste waardoor egocentrisch gedrag bevorderd wordt. Over het algemeen gezien wordt een mens als medewerker voor bedrijven opgeleid. Wat een ongelooflijk slim opgezet, doch verderfelijk systeem.
Angst lijkt de raadgever te zijn voor de mens. Angst om de comfortzone te verliezen, angst om door anderen niet of minder gewaardeerd te worden, minder te hebben dan een ander, angst dat andere ons onjuist bejegenen. De mening van anderen bepaald veel voor de mens.
Volwassen
Als volwassene moet je werken om een bestaan te kunnen opbouwen. Des te meer inkomen je hebt, des te beter je het doet als volwassene. Naast de verplichting van inkomen verzorgen, doet de mens waar het ‘zin’ in heeft. Simpel gezegd, waar het denkt de meest prettige ervaring mee op te doen. Zingeving is niet iets waar men zich mee bezig houdt. Het is inkomen, pensioen, vakanties. Het is het vooral veiligstellen van de eigen toekomst.
Relaties
Samenwerken, zelfs alleen al op het niveau van een gewone intieme relatie, is een gebrekkige kunde. De mens zoekt meestal een partner waarmee we geen problemen krijgen of onprettige emoties oplopen, anders stoppen we ermee. De mens heeft geen opleiding in de meest simpele een-op-een samenwerking gehad. En als het niet goed gaat, heeft de ander altijd de schuld. We hebben niet geleerd hoe hier mee om te gaan. Ons eigen drama is onze werkelijkheid, we weten niet beter. Bij het communiceren gaat het er niet om om de andere te horen, het gaat erom dat je gehoord wordt door de ander. Geen interesse in de ander maar zorgen dat de ander jou begrijpt, als het moet met emotionele manipulatie.
Omgang met vreemden
Met vreemden gaat de mens gereserveerd om. Sommigen hebben er zelfs een aversie tegen. Over het algemeen worden onbekenden niet vertrouwd. De eerste indruk, die waarschijnlijk gevoed en gevormd wordt door datgene wat in het onderbewuste van de persoon is opgeslagen, bepaald die indruk. Omdat die eerste indruk zo belangrijk wordt geacht, doen mensen er veel aan om die eerste indruk zo positief mogelijk te maken.
Tijdsbesteding
Het is niet gek dat de mens naast die school en werk stoom a dient te blazen. Sowieso niet leren! Daar is die mens te uitgeput voor. Moe van school, moe van werk. Dus is gemak, comfort, vermaak een van de meest logische activiteiten om thuis te gaan doen. Daar is genoeg van. Zelfs een boek lezen is voor velen al onmogelijk laat staan een spel spelen met zijn allen. Het gemak betreffende het eten, dat wordt in de fabriek klaargemaakt, wordt aan de deur afgeleverd en hoeft alleen maar in de magnetron. De mens weet weinig over gezond eten maar vertrouwt de reclame en de mooi gekleurde verpakking volledig. Anders zou het wel op het journaal komen, als het slecht is. En de televisie, die veranderd is van een tv naar een video afspeel apparaat met duizenden uren aan beschikbaar vermaak.
Ouderen
Als je dan op latere leeftijd niet meer in staat bent, of het nut niet meer inziet, om mee te doen met dit huidige werk-elan, dan is het de vraag of je nog kunt rondkomen of dat je verplicht toch moet blijven werken, ook al klopt het niet meer voor jou. Je hele leven heb je een ding gedaan en opeens ben je niet meer nuttig voor de maatschappij. Naast het feit dat vele werk-omgevingen ook nog eens niet veilig zijn, dat bijna niemand heeft geleerd om zichzelf flexibel en weerbaar te maken, dat er politiek wordt bedreven (beter genoemd de manipulatie- en machtsspellen van de verschillende management lagen naar de medewerkers toe) is dit ook een smeltkroes van overspannen worden, burn-out oplopen en ongelukkig te worden.
Ziekte
Ziekte wordt gezien als iets wat iemand jammer genoeg overkomt. Algemeen wordt verwacht dat de medische wereld een mens kan genezen met de hoogste staat van wetenschap waar we ons in wanen en anders is het jammer, dan treft het ongeluk jou, bij toeval. De relatie tussen emotionele gesteldheid, met energie en iemands gezondheid wordt als onbelangrijk gezien. Steeds meer mensen zien die relatie wel, maar binnen de medische wetenschap, die zo goed als verplicht wordt afgedwongen door het systeem, wordt daar minimaal gehoor aan gegeven. Alle industrieën willen meer verkopen in de toekomst, dat is een gevolg van het winst-oogmerk. Dus die geneeswereld, de farmaceutische industrie, wil aan klanten blijven verdienen. Genezen van klanten is inkomsten derving.
Sterven
Het eindigen van het leven wordt als drama ervaren. Alles is afgelopen voor diegene die is overleden. De steun door de omgeving aan de stervende is minimaal, de omgeving is bang van de dood, weet niet hoe er met de stervende mee om te gaan. Er is ook geen algemeen geaccepteerde visie wat leven en dood inhoudt, levensvragen die op dergelijke momenten naar boven kunnen komen hebben geen duidelijk en sluitend antwoord die ingebed zijn in de maatschappij.
Rollen, steward-schap
Mensen lijken hun hele leven lang een (soort) rol te dienen spelen. Mensen worden geïdentificeerd met hun baan. Het fenomeen steward-schap bestaat niet echt in onze maatschappij. In de politiek lijkt het zo te zijn als systeem, maar mensen zijn hun hele leve ‘politicus’. Het is geen tijdelijke zorg functie.
Mensbeeld
Kennis over hoe de mens werkt bestaat bijna niet. Bij de ouders niet, op school niet. Een smeltkroes van emotioneel incapabele mensen, terwijl iedereen denkt dat ie goed bezig is, want er is geen besef van hoe het anders kan. Mening en emotie wordt als een belangrijk goed gezien. Zo leer je iemand kennen. Als de mens een emotie ervaart is diegene geneigd aan te nemen dat de wereld, de omgeving, die mens iets aandoet. Omdat het zo gezien wordt, realiseert de mens zich nooit dat het zelf veel kan leren, het dwingt daarentegen de ander om zijn gedrag aan te passen.
Zelfbeeld
De normen en waarden, het gedrag, die geprogrammeerd, opgeslagen, zijn in ons onderbewuste, dat wordt gezien als onze persoonlijkheid, ons karakter, zo ben je nu eenmaal. De mens ziet zichzelf als een machine van vlees en bloed waar spiritualiteit als een leuke hobby wordt gezien en alles wat we denken en ervaren geminimaliseerd wordt tot elektrische ontladingen in de hersenen.
Wereldbeeld
Het beeld waar we nu mee opgroeien is dat we toevallig zijn ontstaan in een immens groot universum en dat we moeten zien te overleven. En de wereld is een gevaarlijke omgeving waar het recht van de sterkste geldt en wie niet slim is die moet sterk zijn. Alles lijkt gericht op overleven. Daarnaast is de wereld een bedreigde plek die op het punt staat in te storten.
Eenheidsbewustzijn
Als er iets is van een soort eenheidsbewustzijn dan heeft het te maken met grote feesten als koningsdag, het supporter zijn van sportclubs tijdens toernooien. Het lijkt gefingeerd te worden op social media, wanneer de hele wereld het ergens mee eens is. Het ervaren van meer waarachtige eenheidsbewustzijn is iets van een spirituele beoefening, wat weinigen interessant vinden.
Samengevat
Het wordt de mens moeilijk gemaakt zich te verbinden met elkaar. Polarisatie wordt op alle fronten toegepast via de media kanalen, man-vrouw, blank-geel-bruin-zwart, politieke partijen, een overdaad aan meningen, doch er wordt geen kennis overdracht die de mens verbindt op een compassievolle manier. Daarnaast wordt ook in de media angst gecreëerd; geweld, milieuvervuiling, klimaatverandering en nog veel meer. Door deze overvloed aan informatie lijkt een ieder zich te laten ophitsen tegen elkaar. Verbinden wordt zeer moeilijk gemaakt. De mens wordt de schuld gegeven van alle problemen die worden opgerakeld in de media. Het doel lijkt verwarring te zaaien, ‘verdeel en heers’ en ‘brood en spelen’ methodes waardoor als mens we ons niet kunnen verbinden.
Met al die beschermingsmechanismen die in ons onderbewuste zijn opgeslagen, worden we continu getriggerd en hebben emoties of afweermechanismen, zien daardoor overal gevaar en voelen we ons te kwetsbaar om te verbinden. We willen controle en macht want dat is nog het enige dat veilig voelt. Als iemand een ander aanspreekt op gedrag dan wordt dit als een aanval gezien. Zelfs als iemand een andere levensvisie of mening heeft mondt dit meestal al uit in voelen dat we aangevallen worden. Het hebben van een sterke mening wordt als krachtig gezien terwijl het hebben van mededogen als zacht gezien wordt, authentiek zijn wordt als vervelend ervaren omdat je niet te sturen bent.
Kortom, op dit moment lijkt de samenleving te bestaan uit een grote groep mensen die uit bescherming niet verbindt, egocentrisch leeft, ongemak uit de weg gaat, werkt om te overleven en zich bezighoudt met verdovend vermaak, van televisie tot drugs.
De enige die hier voordeel van hebben is de kleine groep rijken die steeds meer geld en macht aan het verzamelen en toepassen zijn.
Gelukkig zijn er ook veel initiatieven te zien die wel mens-centraal de wereld aan het veranderen zijn. De zaden worden geplant.